จงแก่อย่ างมีคุณค่า จงชราอย่ างมีคุณภาพ อยู่ไปนานๆให้ลูกหลานเคารพรัก มิใช่อยู่ให้ลูกหลานรังเกียจจนต้องหนีหาย อย่ าแก่เพียงเพราะกินข้าวเฒ่าเพราะอยู่นาน เมื่ออายุมากขึ้นจงมีความสุขมากขึ้นตามอายุ
1. เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักวางมือ
คุณไม่มีทางทำงานไปได้ตลอดชีวิต หรือคิดดูแลลูกหลานไปจนวันสุดท้ายของพวกเขาได้ ดังนั้น ต้องรู้จักวางมือลูกหลานมีบุญวาสนา และทางเดินของลูกหลาน หากคิดแทนทำแทนไปเสียหมด คุณเหนื่อยตลอดชาติวันหนึ่งที่คุณจากไปพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อยังไง?
การรู้จักวางมือคือการฝึกเชื่อใจในลูกหลาน และเป็นการส่งเสริมลูกหลานไปในตัว อย่ าให้เขาด่าว่าเก่งแต่รุ่นพ่อแม่ แต่ลูกหลานไม่เอาไหน
2. เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักปล่อยวาง
ต้องรู้จักปล่อยวางเรื่องราวบางอย่ าง ที่ควรวางต้องรู้จักปล่อยเพราะใจของคนเรา แบกรับได้จำกัดอย่ าเอาแต่คับแค้นฝังใจ ปล่อยวางตำแหน่งฐานะที่เคยดำรง ปล่อยวางชื่อเสียงสักการะที่เคยครอบครอง ปล่อยวางอดีต เรียนรู้ในการใช้ชีวิตในปัจจุบันเป็นสุขได้ในวัยชรา
3. เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักตัดใจ
บางสิ่งบางอย่ าง เมื่อสูญเสียไปแล้วก็อย่ าได้ยึดผูก คิดให้ได้ว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้เป็นของคุณ และวันสุดท้ายในชีวิตคุณก็เอาอะไรไปไม่ได้ ดังนั้นตัดใจได้ในสิ่งที่สูญเสียไปแล้ว จึงสามารถมีความสุขกับสิ่งที่ควรมีอยู่ไว้ได้
4. เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักวางอารมณ์
สังคมในอดีต มีความย ากของคนในอดีต สังคมในปัจจุบัน มีความย ากของคนในปัจจุบัน อย่ าเอาความคิดตนเองมาเป็นที่ตั้ง ไม่พอใจอะไรก็ด่าว่าลูกหลานด้วยอารมณ์ หากทำแบบนี้ครั้งหนึ่ง คุณธรรมของตนหายไปครั้งหนึ่ง วาสนาของลูกหลานหายไปส่วนหนึ่ง
เพราะพ่อแม่คือพระพรหมของลูก หากพ่อแม่เอาแต่แช่งด่า ลูกหลานจะเจริญได้อย่ างไร?
5. เมื่ออายุมากขึ้น เปรียบไปดั่งไม้ใกล้ฝั่ง
ตัณหาต้องลดลง ความโลภ ความโกรธ ความหลงต้องลดลง คุณธรรมความสุขุมต้องมากขึ้น ความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขาต้องมากขึ้น หมั่นเตือนตัวเองนะ อยู่ให้ลูกหลานเคารพรัก มิใช่อยู่ให้ลูกหลานหวาดกลัวจนไม่มีใครยอมเข้าใกล้
ขอบคุณที่มา นุสนธิ์บุคส์
