รู้จักหัดเดินคนเดียวบ้าง เวลาไม่มีใครจะอยู่ได้ด้วยตัวเอง

กำแน่นเท่าใดก็สูญเสียมากเท่านั้น

เหมือนกับการกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่น ทรายก็ร่วงออกจากมือมากเท่านั้น ที่ควรถนอมจงรู้ถนอม

เพราะเมื่อใดที่คุณสูญเสียไป สิ่งนั้นคนนั้นอาจเป็นสิ่งที่มีค่า ที่ทำให้คุณเ จ็ บ ป ว ดและเสียใจที่สุดก็เป็นได้

เมื่อใดที่รู้สึกสิ้นหวังหากอย ากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ แต่เมื่อร้องจนหนำใจแล้ว ก็ต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกครั้งให้ได้

ความซาบซึ้งทดแทนความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแปลกหน้า คุณต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้นสักเพียงใด

เพราะมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัว จึงอย่ าไปคา ดหวังว่าจะมีใครดีต่อคุณโดยป ร า ศจากเงื่อนไข

หากใครคนหนึ่งไม่มีค่าเพียงพอให้คุณถนอม ก็ต้องฝึกปล่อย ฝึกวาง ฝึกทิ้ง

อย่ าเลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา

จงเรียนรู้ที่จะชื่นชมคนที่ความสามารถ และหากคุณคิดว่าตัวเองสู้คนอื่นเขาไม่ได้

อย่ าได้น้อยเนื้อต่ำใจ เพราะคุณ ก็เป็นคนธร ร มดาเหมือนคนอื่นทั่วๆ ไป

พ่อแม่คือคนที่รักและปรารถนาดีต่อคุณมากที่สุด

อย่ าคิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิ น อย่ าคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก

ถูกในมุมของพ่อแม่ แต่ไม่สงสารพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่รู้จักโตสักที

ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไปทุกเวลาทุกนาที อย่ าเอาวิธีการเก่าๆ มาแก้ไขปัญหา คนสองคนรักกันอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา

อย่ าเอาแต่พร่ำเพ้อ อย่ าเอาแต่เรียกร้อง เพราะสิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย าวไกล

จงเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเสี ยใจเพราะทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิต

ที่ต้องเดินเหมือนกัน ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึงปลายทาง อย่ าให้ใครคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง

กลายเป็นทั้งหมดในชีวิตคุณความโชคร้ า ยของมนุษย์ ถือกำเนิดขึ้นจากการไม่ชอบที่จะอยู่เพียงลำพัง

ขอบคุณที่มา : l i e k r