เป็นอีกหนึ่งบทความที่ให้ข้อคิดได้ดีมากๆ ซื่อสัตย์ผู้โดดเดี่ยว “ซื่อสัตย์ ถูกหนุ่มน้อยนามว่าฉลาด ทิ้งลงทะเลซื่อสัตย์พย าย ามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสั ตย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย มันพย าย ามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง สิ่งที่ซื่อสัตย์หวังก็คือ
จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง อยู่ๆ ซื่อสั ตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาแต่ไกล มันรีบลุกขึ้นและมองไปยังต้นเสียงนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่ บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียกความสุข
ความสุข! ความสุข! ผมคือซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม เมื่อความสุขได้ยินก็พูดกับซื่อสัตย์ว่าไม่ได้ๆ หากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุข ขอโ ท ษนะซื่อสั ตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้พูดเสร็จ
ความสุขก็จากไปผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมาซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง ตำแหน่ง! ตำแหน่ง! ผมคือซื่อสัตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม ตำแหน่งพอได้ยินก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า ไม่ได้! ไม่ได้!
ซื่อสัตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันย ากเย็นสักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซ ว ยนะสิ เดี๋ยวผมก็จะสู ญ เสี ยตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ ซื่อสัตย์น้ำตาคลอเบ้ามองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่ างสิ้นหวัง
รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ างยิ่ง แต่สิ่งที่มันทำได้ก็เพียงแค่รอ รอ! และก็รอ! เท่านั้น อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่งบรรทุก แข่งขัน เป็นจำนวนมากผ่านมาซื่อสั ตย์ จึงตะโกนเรียก แข่งขัน! แข่งขัน! ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหมคุณเป็นใคร
คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา แข่งขันตะโกนถามมาซื่อสัตย์ไม่อย ากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ ผมคือซื่อสัตย์ ห๊าคุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้
พูดเสร็จ ก็หันหัวเรือจากไปอย่ างรวดเร็ว ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวังนั่งคอตกอยู่ๆก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิดเมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้ เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ”ฉันคือผู้เฒ่ า แห่งกาลเวลา”ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ
ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด ผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม บนทางกลับคืนฝั่งผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลาได้พูดกับ ความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเลว่า เจ้าทั้งหลายจงจำไว้
หากปราศจากซื่อ สัตย์แล้ว ความสุขจะอยู่ได้ไม่นาน ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็มีแต่จะล้ม เห ล วไม่เป็นท่า
ขอบคุณที่มา : fastviweuk
