มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอมีอดีตที่แสนเล วร้า ยเจ็บช้ำและขื่นขม จึงอย ากที่จะลบ มันออกจากความทรงจำ แต่ไม่ว่าจะทำอย่ างไรก็ไม่สามารถลืมเลือนออกไปได้ จึงทำให้ชีวิตของเธอ ต้องระทมทุกข์ เป็นอย่ างมากเพราะแม้ปัจจุบันเธอจะ มีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว แต่เหตุการณ์ ในอดีตที่ผ่านมาแล้วนั้น
เมื่อนึกถึงทีไรก็ทำให้ต้องปวดร้า วใจเสียทุกที “อดีตที่ผ่านมาของเรานั้นเสมือนรอยด่างพร้อยในชีวิต หากสามารถลบ อดีตที่แสนขื่นขมออกไปได้เหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องร้า ยเกิดขึ้นกับเรามาก่อนเลย ก็คงจะดีชีวิตของเรา คงจะ มีความสุข เหมือนกับ คนอื่นเขาเสียที”
หญิงสาวรำพึง กับตนเอง “หากโลกเรานี้ มีน้ำวิเศษที่เมื่อดื่มแล้ว สามารถลืมอดีตได้เหมือนดั่งในนิทานก็คงจะดี” เพื่อนบ้านของหญิงสาวได้ยินเข้าพอดี จึงได้พูด กับหญิงสาวว่า “ได้ยินมาว่า มีนักพรตปริศนาผู้หนึ่ง ท่านสามารถช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ย ากได้ทุกเรื่อง
บางทีท่านอาจจะมีน้ำลบอดีต เหมือนดังในนิทานก็เป็นได้ ลองเดินทาง ไปเพื่อให้ท่านนักพรต ช่วยเหลือดูสิ”เธอจึงตัดสินใจเดินทางไปยังเขาปัญญายุทธ
หญิงสาว: “ขอประทานโทษ ท่านนักพรต เฉินกุ๊ยเซียง อยู่หรือไม่คะ” นักพรต: “ข้าเอง มาหาข้ามีเรื่องเดือดเนื้ อ ร้อนใจอะไรอย่ างนั้นรือ” นักพรตเฉินกุ้ยเซียงถามด้วยความเมตตา
หญิงสาว: “คารวะท่านนักพรต ข้าน้อยมีเรื่องทุกข์ใจเป็นอย่ างมาก จากอดีตอันแสนเล วร้า ย ที่ข้าได้พานพบมา แม้จะพย าย าม ลืมเลือน สักเพียงใดก็ไม่อาจลืมได้”
นักพรต: “ถึงแม้จะเป็นอดีตที่เล วร้า ย แต่เมื่อมันผ่านมา แล้วเหตุใดมันจึงยัง ทำให้แม่นางทุกข์ใจ ได้อีก”
หญิงสาว : “เพราะอดีตในครั้งเก่านั้น เป็นเหมือนรอยด่างพร้อย ที่คอยตอกย้ำให้นึกถึงแต่เหตุการณ์เก่า ๆ ตลอดเวลา แม้ปัจจุบันจะ มีชีวิตที่ดีเพียงใด แต่เมื่อนึกได้ว่า เคยมีอดีตที่เล วร้า ย ก็ทำให้ข้าน้อยมิอาจมีความสุข กับปัจจุบันได้เลย” หญิงสาวคุกเข่าลงแล้วเอ่ยต่อไปว่า
หญิงสาว : “ข้าทุกข์ เหลือเกินท่านนักพรตพอมีทางช่วยเหลือ ข้าได้หรือไม่” หญิงสาวเอ่ย ด้วยสีหน้า ทุกข์ระทม นักพรต : “แม่นางโปรดยืนขึ้นก่อนแล้ว เชิญตามข้ามา” เฉินกุ้ยเซียงให้หญิงสาวไปที่โต๊ะ แล้วได้นำกาน้ำกับถ้วยใบหนึ่ง ออกมาซึ่ง ในถ้วยใบนั้นมีน้ำอยู่ค่อนถ้วย
นักพรต : “แม่นางโปรด ดื่มน้ำ ในถ้วยนี้เถิด” หญิงสาว : “หรือนี่จะเป็น น้ำ ลืม อดีต” นักพรต : “หากเจ้า จะเรียกเช่นนั้น ก็ย่อมได้” หญิงสาวจึงหยิบถ้วยน้ำมาดื่มด้วยความดีใจ แต่เมื่อน้ำในถ้วยนั้น ได้สัมผัสกับปาก ของหญิงสาวก็ต้องรีบวางถ้วยใบนั้น ลงทันที เพราะน้ำที่ดื่มนั้น มีรถเค็มเป็นอย่ างมาก
หญิงสาว : “ท่านนักพรตท่านเอาน้ำอะไรมาให้ทานทำไมจึงมี รสชาติเค็มปี๋เช่นนี้” นักพรต : “ต้องขอโทษด้วยถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะเผื่อรสชาติจะดีขึ้น” นักพรตจึงรินน้ำ เปล่าจากในกาเพิ่มอีก
นักพรต : “แม่นางลองดื่มดู อีกทีสิว่ารสชาติดี ขึ้นรึยัง” หญิงสาว : “ค่อยยังชั่ วแล้วค่ะ รสชาติพอกินได้ แต่ยังมีรสเค็มอยู่บ้าง” นักพรต : “ถ้าอย่ างนั้น ข้าจะเติมน้ำเปล่าลงไป ในถ้วยอีกสักหน่อยนะ “ นักพรตรินน้ำเปล่าลงไปอีก
หญิงสาว : “น้ำในถ้วยนี้ มีรสจืด จนแทบไม่หลงเหลือความเค็มอีกแล้ว ดื่มได้สบายเลย” ทันใดนั้นหญิงสาว ก็เข้าใจ ในทันที นักพรต : “อันว่าอดีต ที่แสนเล วร้า ย ก็เปรียบเหมือนดั่งเกลือ ในน้ำที่มีรสเค็ม ทำให้มิอาจ ดื่มกินได้แต่หากเราหมั่นเติมสิ่งดีๆลงไป เหมือนเราเติมน้ำเปล่าเข้าไป
ย่อมทำให้ น้ำที่มีรสเค็มมากค่อยๆจางลง จนในทีสุด ก็กลายเป็นน้ำที่เราสามารถดื่มกิน อย่ างมีความสุขได้ เพียงแม่นางหมั่นเติมสิ่งดีๆให้กับชีวิตไม่เติมสิ่งร้ า ยๆ เข้าไปอีก ก็จะทำให้อดีตที่แสนเล วร้า ย ด้อยค่าด้อยราคาลงไปเอง ถึงแม้ว่ามัน จะยังอยู่ก็ตาม
แต่ก็ไม่สามารถสร้างความทุกข์ใจ ให้กับเราได้ เพราะมันเจือจางลง แล้วนั่นเอง”
ขอบคุณที่มา : bangpunsara
