1.ยอม..เสียบ้าง บางคนที่ชีวิตอยู่ไม่ค่อยสงบสุขเพราะ ยอมไม่ได้ให้ไม่เป็น เช่น ใครขับรถตัดหน้ามักไม่ยอม จะต้องกลับไปตัดหน้าเอาคืนให้ได้ ท้ายที่สุดก็เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต ทำไมไม่ยอมเขาเสียบ้าง และคิดเอาว่า เขาคงรีบกว่าเราก็เท่านั้น
2.ปล่อยวาง..เสียบ้าง ขนาดน้ำที่เราดื่มแก้วนิดเดียว ถ้าเรายืนถือไว้นานๆ สักชั่วโมงยังเมื่อยเลย นับประสาอะไรกับการถือดี ถือเด่น ถือตนฯ ย่อมหนักเป็นธรรมดาแล้วชีวิตจะสุขสบายเบาได้อย่ างไร
3.อภัย..เสียบ้าง อภัย..คำง่ายๆ ที่เอ่ยไม่ย าก แต่ภายในจิตใจหลายคนเอ่ย ย ากกว่าหลายเท่า บางทีปากเอ่ยให้อภัยแล้ว แต่ใจข้างในยังปิดอยู่ คนได้ยินก็โล่งใจแล้ว แต่คนที่พูดให้อภัย ที่ใจปิดอยู่ ยังอึดอัดร้อนรนอยู่ หัดอภัยให้เป็นครับชีวิตเราจะได้ไม่ผูกใจเจ็บไปตลอดชีวิต
4.ลืม..เสียบ้าง อย่ าไปจำทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องที่ไม่น่าจำ แค่นึกถึงก็ทุกข์แล้ว เหมือนขยะที่รกอยู่ในความทรงจำ กวาดมันทิ้งไปบ้างเก็บไว้เฉพาะความทรงจำดีๆ ดีกว่าครับ
5.ถอย..เสียบ้าง เราจะกระโดดไปข้างหน้าได้ไกลขึ้น ถ้าเราถอยหลังมาตั้งหลักให้ดีๆ เพราะฉะนั้นบางเรื่อง บางเวลา ต้องรู้จักถอยมาตั้งหลักก่อน ก่อนจะรอเวลาและโอกาส ในการสู้ไปข้างหน้าครั้งต่อไป
6.งอ..เสียบ้าง บางคนเป็นคนยอมหัก..ไม่ยอมงอจริงๆ จะดึงดันจนแตกหักกันไปข้างหนึ่ง ท้ายที่สุดก็เ จ็ บ ป ว ดด้วยกันทั้งคู่ ยอมงอเสียก่อนก่อนที่จะแตกหักกันไปข้างหนึ่งดีไหมครับ เพื่อให้ชีวิตสงบสุขได้บ้าง
7.ให้..เสียบ้าง ชีวิตเรา..ถ้าตั้งหน้าตั้งตาแต่จะเอาจากคนอื่นแต่ฝ่ายเดียว ใครจะอย ากคบเรา ทำไมไม่พย าย ามเป็นผู้ให้บ้าง ในเวลาและโอกาสมาถึงยังจะมีคนอย ากได้เราเป็นมิตรมากกว่าที่เคยเป็น
8.พัก..เสียบ้าง อย่ าใช้เวลาครึ่งชีวิตเพื่อทำงานหาเงิน และใช้เงินที่หามาได้ทั้งชีวิต รักษาชีวิตที่เหลือแบ่งเวลาไว้ สำหรับพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูความพร้อมของชีวิตบ้าง เพื่อที่จะลุกขึ้นเดินหน้าต่อไป
9.หัวเราะ..เสียบ้าง ฝึกยิ้มและหัวเราะเสียบ้าง เพราะรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ คือย าวิเศษที่จะทำให้ชีวิตของเรา และคนรอบข้าง มีความสุขมากยิ่งขึ้น
10.แพ้..เสียบ้าง ชีวิตคนเราไม่จำเป็นต้องชนะไปทุกเรื่อง บางเรื่องเราแพ้บ้างก็ได้ เดินหนีไปบ้างก็ได้ หรือหลบหลีกไปบ้างก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้าฟาดฟันกัน ให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปข้างหนึ่งก็ได้ ชีวิตเขาและเราจะได้สงบสุขขึ้นได้บ้าง
ปฏิบัติตามนี้ดูบ้างนะครับ ชีวิตเราจะรู้สึกว่าง..เบา..สบาย..และมีความสุขมากขึ้น
ขอบคุณที่มา : ดร.พนม ปีย์เจริญ
