ช่วงนี้ได้ข่าวคนรู้จักกันลาออกกันเยอะมาก โดยเฉพาะคนที่ อายุเกิน 50 ปี บ้างก็บอกว่าลูกเรียนจบมีงานทำแล้ว หรือหมดภาระหนี้สินก้อนใหญ่อย ากกลับไปใช้ชีวิตสบายๆที่บ้านนอก ไม่ใช่คนเหล่านี้จะตัดช่องน้อยแต่พอตัว แต่ส่วนใหญ่เท่าที่สนทนากัน คือ เบื่อ
เบื่อ ระบบ
ที่มีแต่ตัวชี้วัดมากมายมากดดัน ทั้งๆ เหตุผล ผลลัพธ์ปลายทางเห็นกันจะๆ สร้างตึกเท่าไหร่ไม่เคยพอ คนไข้ ยังล้นเหมือนเดิม แสดงว่าภาวะสุขภาพไม่ได้ดีขึ้นเหมือนภาพที่สร้าง แต่เงินกับคน ดันจำกัดมีแต่น้อยลงแล้วก็แค่สั่งด้วยประโยคอุดมการณ์ขั้นสูงสุด เท่ห์ๆ แต่กินไม่ได้ทำงานห้ามพูดถึงเรื่องเงิน
เบื่อ คนร่วมงาน
วุฒิภาวะไม่มีอาวุโสไม่สน บางคนแค่หัวโขนในวิชาชีพ นึกว่าจะด่าจะโวยยังไงก็ได้ขอถ่ายทอดคำพูดจริงๆให้ฟังละกัน มึงจ่ายเงินเดือนให้กูเหรอ?ถึงมาวีนอย่ างกะนายจ้าง นึกว่าตัวเองใหญ่กว่า .38 เหรอ?สักวันเกิดแน่ กรณีนี้
เบื่อ ความยุติธรรม
ต่อให้คิดมาเถอะระบบสุดยอดเกณฑ์ชัดเจน สุดท้ายก็อีหรอบเดิมคือ กลายเป็นซับซ้อนซ่อนเงื่อน เพื่อน/เจ้านายทรยศ รักใครชอบใครก็ให้คนนั้นเยอะอยู่ดี
เบื่อความเหลื่อมล้ำ
เยียวย ากันเข้าไปกลัวเด็กใหม่ลาออก ไม่ต้องสนใจตรรกะทำไมคนมาทีหลังเงินเดือนเกินคนทำงานมาเป็นสิบปี? พอเงินมันล้ำหน้ากว่า เด็กมันไม่สนหรอกคำว่า ประสบการณ์ มันคิดว่ามันแน่สอนยังไงเรื่องอะไรมันจำเป็นต้องฟัง ทีคนเก่านี่จะไปไหนก็ช่างใช่ไหม?
ถ้าไม่พอใจก็ออกไปสิจะได้ไม่ต้องจ่ายค่า เออรี่ รีไทน์เสียดายฝีไม้ ลายมือ ประสบการณ์หลายๆ คนที่ยังเป็นประโยชน์ต่อระบบราชการเยอะ แต่อย่ างว่าแหละโลกนี้คนดีอยู่ย าก
ขอบคุณที่มา : c21boss
